Դու քո ճամփե՛ն գընա, քույրի՛կ...

Հովհաննես Թումանյան

* * *

Դու քո ճամփե՛ն գընա, քույրի՛կ,
Եվ թող լինի նա պայծառ։
Ինձ մի՛ ժըպտա, ինձ մի՛ սիրիր,
Ես ընկեր չեմ քեզ համար։

Ելած կյանքի ամեն ճամփից,
Կարոտներով անմեկին,
Ագահ, անվերջ ու անհանգիստ
Թափառում է իմ հոգին։

Մի ձեռք չըկա, մի գիրկ չըկա՝

Պահի նըրան իրեն մեջ,
Խենթ, խելագար գընում է նա
Ձըգտումներովն իր անվերջ։

Եվ ո՜վ գիտի՝ դեռևս անմեղ
Քանի հոգի կըտանջի,

Եվ ո՜վ գիտի՝ ինչ մո՜ւթ, ահե՜ղ
Անապատում կըհանգչի...

Դու քո ճամփե՛ն գընա, քույրի՛կ,
Եվ երբ լինենք մենք հեռու,
Աղոթք արա, որ մյուս անգամ

Չըհանդիպենք իրարու։

1902

---