Ծխախոտը անջրպետում է մատներս. Ձեռքերս, որ քեզ են սովոր, Քնքշանք է հյուծում... Ոտքերս գրկում են իրար. Գիրկս, որ ապաստան չդարձավ, Հույզեր է խոշտանգում... Եվ օրս, որ օր չէ բնավ, Կարոտս, որ կարոտ չէ արդեն, Ու խաչս, որ առանց ինձ խաչվեց, Աղոթք է միայն...
