«Կոկիկ հագնված ու պինդ կոճկված...»

Աշոտ Գաբրիելյան

⁂

Կոկիկ հագնված ու պինդ կոճկված
Բառերի մարմիններն եմ
Գծագրում իմ անշոշափ հիշողության մեջ...

Եվ մատներիս կրակը
Ուզում է իր բոցի մեջ առնել
Նրանց ստինքների կաթնաղբյուրը...

Շուրթե՛ր, մի աղոթեք
Իմ համբույրի հիշողությունը
Նրանց հղկված մահարձանի
Ստվերներում...
Իմ սիրո համար
Լիզեք բառերի մերկ պտուկները
Եվ դավաճանեք բոլոր սերերիս,
Որոնք մի օր հաստատ
Վերջին անգամ են ծննդաբերելու...