Հանկարծակի սիրտս տխրեց...

Հովհաննես Թումանյան



* * *

Հանկարծակի սիրտս տխրեց—
Միտքս եկան հին տենչեր,
Որ ոչ մեկը չըկատարվեց,
Եվ այն, գիտե՞ք, ինչե՜ր, ինչե՜ր...

Նրանք էին ինձ ապրեցնում,
Նրանք էլ արդեն զուր են անցնում—
Դատարկ ձայներ գլխիս վերից
Կարծես թե միշտ ծաղրում են ինձ...

1893

---