Մեր պուրակին մեջ, մորջ տերևներու, խոտի տակ թաքուն
Աղբյուր մը կա զով
Որ ջինջ ջուրերուն ծըփանքեն գինով,
Կը խնդա, կ՚երգե առտու իրիկուն։
Վազքն իր քերթված մ՚է. իր ալյակները ծալ-ծալ ծիրանի
Ծիածաններ են,
Մերթ արծաթ թելեր հարսի մը քողքեն՝
Զոր գաղտուկ խըլած քամին կը տանի:
Ո՜հ, ցոլցըլանքը շողակի, ծաղկի, ձյունի խառնուրդին
Իր կայլակներուն
Ճաճանչ երազի տեսիլքով ցնծուն.
Ո՜հ, փայփայանքը իր գողտրիկ ձայնին…
Եղեգնելու հետ չի հեծեր երբեք. լուսնին հոտ չի լար,
Խաղաղ ու անդորր
Խըղճի մը ձայնն է որ կ՚երգե բոլոր
Լըքված, մոռացըված սիրտերուն համար:
Գիշերվան թախծոտ ժամերուն՝ երբեք ես առանձին չեմ.
Թե շանթեր թափին,
Թե ծովն ալեսաստ ըսպառնա ափին,
Ես հովին մեջեն իրեն կ՚ունկնդրեմ:
Ան չի ձայնակցիր տարրերու կիրքին որով կ՝որոտան.
Չ՚ըմբռներ լեզուն
