Աղոթք (Ակսել Բակունց)
ԱՂՈԹՔ
Միայն Քեզ, Տե՛ր, միայն Քեզ եմ աղոթում։
Ընդունիր Տեր, իմ աղոթքը-սրտիս խորքերից բխած, թող քեզ հաճելի լինեն իմ տանջված հոգու մրմունջները, և աղերսանքս մի՛ մերժիր, Տե՛ր։ Այս ուշ գիշերին, այս խավար գիշերին, երբ հոգիներն են զրուցում աստղերի հետ, և հազարավոր մարդիկ աղոթք են կարդում Քեզ, այս մութ գիշերին մի մերժիր հոգնած ու մոլար մարդու աղերսը։
Իմ միակ ապավենն ես Դու, Տե՛ր, և հույս ու հանգրվանս։ Քեզնից հզոր ու կարող չկա երկրում, Քո արդարությունը միակն է, Տեր, ինչպես վրեժդ։ Հազարավոր կարոտյալների ու տանջվածների հոգուց եմ խոսում Քեզ հետ, և նրանց հոգուց,-որոնք աղոթել չգիտեն, աղոթքի են պապակ։
Տե՛ր հզոր ես և կարող…։
Հեռացրու տանջանքն այս ահավոր, զրկանքները բյուրավոր, էլ թող արցունքներ չհոսեն, թող հևոց չլինի, թող հրդեհ չլինի։ Տե՜ր, թռչունները բնակորույս են, այգիներն ամայի են, և շեները ավերակ, մարդ չկա՝ վարդի հոտով զմայլվող, Տե՛ր, ծուխ է ամենուր, տաճարներիդ գմբեթները հողի հետ են հավասարվում, Քո տները ավերվում են։ Մոխիրը շատ է, արյունով հագեցավ երկիրը։
Հեռացրու՛, հեռացրու, հեռացրու…
Խաղաղություն տու՛ր երկրին, թող ծաղիկները բույր տան, թող առաջվա պես առուները կարկաչեն, և աստեղազարդ երկնքի տակ մարդիկ գովքդ մրմնջան, աղոթեն Քեզ։
Ամայի դաշտերում գայլերն են ոռնում, մենավոր շիրիմներն են աղերսում Քեզ։ Տե՛ր, անթաղ մեռելները Քեզնից հանգիստ են խնդրում, մի կտոր տեղ,-Երկրի գրկում` պառկելու։
Տե՛ր, հազարավոր մատաղ կյանքեր մահացան, երազներ տրորվեցին, խինդն անցավ, և արցունքից մեր աչքերը կուրացան։ Ի՞նչ եղան հին երգերը, ո՞վ էր այն անգութը, որ խլեց բոլորը, հրդեհեց տաճարները և հոգիները ամայի, ավերակ դարձրեց։
Քո երկնքի տակ, օրերից մեկում Հերդային տեսա, քրոջ պես ջերմ սիրեցի, և կարոտը հոգուս մեջ - հեռացա նրանից։ Նախճիր էր, Տեր, հեռացա նրանից… Բայց ես արյուն չհեղուցի, ես ավեր չարի, ես երազներ չավրեցի։
Տե՛ր, չէ՞ դու բարի ես և գթոտ, ինչպես հայր․․․
Աղերսանքս ընդունի՛ր։
Հին լավ օրերը տուր, լավ օրերը բեր, ինձ Հերդային տուր։ Խնայիր Հերդային, նրա հոգուն խնայիր։ Այնքան շատ են Հերդաները։ Քանիսներն են աղոթում, կարոտը հոգում, լավ օրեր տեսնելու հույսը սրտում։ Շատերն են երազում հին պալատները, որ կառուցել են խինդով, եռանդով, վայելքի ու աղոթքի համար։
Հոգնել ենք, Տե՛ր, էլ ուժ չունենք, էլ դիմանալ չենք կարող։ Ծանր է բեռը, մեր ուսերը կքվեցան, մեր ծունկերը կորացան։ Մարեցին, մարեցին բյուրավոր հույսեր, և խավարի մեջ հանգան մատաղ կյանքեր, երագներով, հույզերով հարուստ, մոմի պես հալվեցին, ոչնչացան սերունդներ։
Տե՛ր հզոր ես, ավերը դադարեցրու՛․․․ թող վայելեմ Հերդայի սերը, ես դեռ գուրգուրանք եմ ուզում, ես ապրիլ ու վայելել եմ ուզում, ես ստեղծել եմ ուզում, իմ հոգին կերտել ցանկանում։
Արյունը վայելք չէ, ավերը կերտվածք չէ՛, Տեր։
Տե՛ր, բոլորին իրենց Հերդաները տուր, հին պարտեզներում թող սիրո բառերը հնչվեն, թող երգեն առաջվա պես և ստեղծագործեն, նոր շենքեր կերտեն։
Թող կառուցեն, Տեր, թող հորինեն։
Արյունը հերիք եղավ, մոխիրը շա՜տ-շատ է…