Ամպերեն վեր, աստղերեն վեր, կյանքեն վեր
Աստվածության մը պալատը կ՚երազեմ.
Կ՚ուզեմ որ զայն պատեն լայն-լայն ջինջ ծովեր,
Եվ դուռներուն ազատությունն ըլլա սեմ:
Իր գմբեթը չըլլա ոսկի, ոչ արծաթ,
Բայց զայն բռնեն ճերմակ-ճերմակ երազներ
Որոնց ծաղիկ ծիծաղներեն լուսացայտ
Ուրախության ճառագայթում մը հասներ:
Էակներն հոն կայուն ձևեր չունենան.
Իրենց մարմինն ըլլա շող, բույր ու ճաճանչ,
Որ միշտ փոխվի, ինչպես արևն իրիկվան
Ամպերու մեջ` լելակ, վարդ, շառ ու կանանչ:
Սիրտերն ըլլան մեծ փարոսներ բյուրեղե.
Ըզգացումներն ապրին ազատ անտաղտուկ.
Ամեն շրթունք երգ, սեր, քերթված հեղհեղե.
Ոչինչ պզտիկ, ոչինչ տըգեղ ու գաղտուկ:
Ու սերն ըլլա պալատին մեջ դիցուհին.
Համայնասփյուռ բեհեզով մը հիացման
Հոգիները ծավալանան, պարուրվին
Զերթ արբշռանքով զեղուն ծաղկե խնկաման:
Ճշմարիտը մերկ, սուրբ վըճիտ, անոլորտ,
Գեղեցիկը համակ այգ, բոց ու փթթում,
