բնագիր
Այիբբենըն կարդացիլ իմ դասէդաս
Այիբբենըն կարդացիլ իմ դասէդաս,
Հասայ Ռա, Է, հասայ Ջէ, հասասէ.
Անգըրծակի մէ ձէն էկաւ դասէդաս,
Անգաճ կալայ, չիմացայ ի՞նչ հասասէ:
Հազար տարին մարդու աչքին թաքավուր.
Քա՜նի տընանգ, քա՜նի հարուստ, թաքաւուր.
Չի հարցընի աղքատ, հարուստ՝ թաքաւուր.
Մահըն վուր կայ, առանց կաշառք հասասէ:
Դառնացաւ, թըթվեցաւ կինքըս, ծովացաւ.
Ա՜խ քաշիլէն սիրտըս նընգաւ ծովացաւ,
Կաթիլով, կաթիլով դարդըս ծովացաւ.
Մէ մարդ չըկայ, վուր ինձ խըրատ հասասէ:
Հազար տարին մարդու աչքին քարասուն.
Ո՞վ է մնացի աշխարհումըս քարասուն.
Սայաթ-Նովա, տարին էլաւ քարասուն՝
Դուն մահի հիդ, մահըն քիզ հիդ հասասէ:
Էս հայերէն թէջնիս է (Օհանի ծան.):
|
թարգմանություն
Այբուբենը կարդացել եմ դասեդաս
Այբուբենը կարդացել եմ դասեդաս,
Հասա Ռա, Է, հասա ՋԷ, հասա ՍԷ
Հանկարծակի մի ձայն եկավ դասե դաս,
Ունկնդրեցի, չիմացա թե ի՞նչ կասե:
Հազար տարին մարդու աչքին թաք մի օր,
Քա՜նի տնանկ, քա՜նի հարուստ՝ թե գա որ,
Չի հարցնի աղքատ հարուստ, թագավոր,
Մահն որ կա, մի անկաշառ պահակ է:
Դառնացավ ու թթվեց կյանքս, կծվեցավ,
Ախ քաշելուց սիրտս ընկավ ծովի ցավ,
Կաթիլով, կաթիլով վիշտս ծովն ածվավ,
Մի մարդ չկա, որ ինձ խրատ լավ ասե:
Հազար տարին մարդու աչքին քառասուն,[1]
Ո՞վ է մնացել աշխարհումն քարե սյուն,
Սայաթ-Նովա, տարին եղավ քառասուն,[2]
Դու մահի հետ, մահն քեզ հասվեհաս է:
|
