Մի փունջ խոտ պոկիր եւ վերցրու փոշին
ճաքած խաչքարից՝
ինչպես որ հոգնած
ճակատն են սրբում։
Եվ կտեսնես, որ բացվող գրերից
ոսկեղենիկ,
լույս է ցոլանում,
պատգա՜մ սրբազան։
Եվ կտեսնես, որ բացվող գրերից
ելնում են մանկտիք,
գլուխներից վեր
պահած տուն ու վանք։
Եվ կտեսնես, որ բացվող գրերից
հառնում են լեռներ՝
տունդարձի կորած
ճամփեքը փնտրող։
Եվ կտեսնես, որ բացվող գրերը
ճանապարհներ են,
հավերժ ուղեւոր՝
Մաշտոց ու Վարդան։
Մի փունջ խոտ պոկիր եւ սրբիր փոշին՝
ցավոտ է, բայց՝ չէ՛,
ուրիշին չե՜մ տա
գի՛րը ճակատիս...
Մի փունջ խոտ պոկիր եւ սրբիր փոշին՝
ինչ քար էլ լինի
հողում տարատանջ,
սու՜րբ ու արցախյա՛ն։
Եվ կտեսնես, որ աչքերիդ առաջ
կելնի-կհառնի
անուշ մի երկիր՝
աշխա՜րհ Հայաստա՛ն։
