Խորին գիշեր է։ Բուռն տենչանքով
Ես քուն եմ խնդրում, քուն չկա աչքիս.
Բարձըս թրջում եմ աղի՜ արցունքով,
Այնքա՜ն հուզված է ցավատանջ հոգիս։
Եվ շուրջս տիրած թանձր խավարում
Ծանր խոկումներ, դառն զգացումներ
Ճնշում են հոգիս, միտքս պաշարում,
Եվ հանդես բերում ահեղ տեսիլներ։
Տեսնում եմ արյուն, դժոխքի տանջանք
Ոտնակոխ եղած հայրենի երկրում.
Ապիկա՜ր բողոք, անհո՜ւյս աղերսանք,
Արնաներկ տապար դահիճի ձեռում...
Եվ սիրտ մորմոքող լաց, կոծ, աղաղակ
Արյուն ու հրդեհ, անգութ ավերած
Բռնել է և՛ գյուղ, և՛ շեն. և՛ քաղաք.
Եվ լուռ՝ երկնքից նայում է աստված...
Եվ դու վիզ ճըկած, հուսահատ դեմքով,
Իմ անճա՛ր եղբայր — անճա՛ր մոր զավակ.
Դու խաչ ես հանվում չարախինդ երգով,
Օ՜, արևելքի ծաղրված նահատա՛կ։
Ա՜հ, սև տեսիլներ... ողբո՛ւմ եմ անզոր,
Եվ ջերմ կարոտում վառ լուսաբացին.
Շո՛ւտ ծագիր, արփի, հասի՛ր, պայծառ օր,
Գուցե, դուք վերջ տաք իմ սուգ ու լացին...
