Խաբված հույսերով, ընկճված հոգով,
Վիշտն ու հոգսը սիրտս կաշկանդած,
Ապրում են անշահ, ես միշտ տանջվելով,
Տխուր օրերս սահում են կամաց։
Եվ ահա անպետք մի դիակ դարձած,
Հանգչում եմ հավերժ իմ նեղ շիրիմում․
Ծաղիկ հասակս մոխիր է հանգած՝
Իմ բաց աչքերից արցունք չի կաթում։
Անցնում են օրեր, տարիք են անցնում՝
Չկա՜ այցելող․․․ մի կաթիլ արցունք․․․
Երկրից անունս իսպառ մոռացվում,
Գետնին է կպչում շիրիմս անշուք․․․
Կրում է շղթան գերին հուսալով․
Դեռ վերջ չէ տրվել թշվառի լացին,
Կորչում եմ անհետ իմ վեհ իղձերով․
Միայն մի բուռ հող տալով մայր երկրին․․․
