Մեր հալխին եուվը ես թէզ հասկըցայ,
Կեանքի տիւզէնը աղէկ սորվեցայ.
Հօքի, խըճմըտանք, խելք, պարի անուն՝
Սիրած պանը չէ՛ մեր խեղճ հայերուն։
Սիֆթէ էմճէիս էրկըթէ քասսան
Չաթաչա՜թ պացի, կօղցայ բաւական.
Կիտիք քի ինծի Զիպի՞ր խըրկեցին.
Ծեռքըս ճէհէզով մէկ կէնճ հարս տուին։
Տէպի ցուրտ սէմթը էլլայ խըռիթի,
Աղլի թուխտերէն շատ սիւրմիշ արի.
Կիտիք քի ինծի խա՞լպ, շալվէ՞ր ասին.
Հա՛ման ան տարի կլասնի ընտռեցին։
Տահա ռաստ էկած չէ՛ հէչ մէկ անքամ,
Մոսկօֆէն պարտքըս չիկօտռած ետ գամ,
Կիտիք քի մարթիկ էրեսրս թուքի՞ն,
Աս քանի՜ ժում է փռիսեաժնօյ կանին։
Բոլնութքիս մեչը կայ մէկ գէշ ինատ,
Լալ կօրծի առչեվ տընել քարէ պատ.
Կիտիք քի հալխը ինծմէն կըզըզվի՞,
Ամեն տեղ Թօռմազն անթամ կընտըռվի։
Տահա պատահած չէ՛ հէչ մէկ անքամ,
Վօր զիաֆէթէ ես այնըխ ետ գամ.
Կիտիք քի հալխին ատ պէթէր զը՞թ է.
Չիմըտած-չէլլած տեղըս խիստ խըթ է:
|
|
Մէկ աղէկ կօրծի եփ մարթիք թօփ լան,
«Պօ՜շ պան է», կասիմ ու քէտէր կըլամ,
Կիտիք քի ինծի մէշէն փա՞խ կուտան,
Տահա ռաստ էկած տեղն կօլօխ կուտ ան։
Ազգին եարտըմի ես չունիմ ատէթ,
Պօշ պանի կուտամ տաս-քըսան մանէթ.
«Արածըտ գէշ է» մէմը թօ ասին,
Հա՛ման սաղ քաղաք վօտքի կըհանիմ։
Անպէս մեխք չիկայ, վօր արած չիլամ,
Ունիմ-չունիմըս ալայն է հարամ,
Կիտիք քի մարթիք ինծի քըրֆեցի՞ն.
Էկօղ-կընացօղ շէմքըս մաշեցին։
Քապիկ-քապիկով հելալ ու հարամ,
Պանքը ստակ տըրի` վըրան կըտողամ,
Հալխին շմարք կանիմ քի՝ «ծեզի պիտ տամ»,
Խափելէն տայմա ես կլասնի կըլամ։
Աղա՛, աս է քու թամամ սիւրէթը,
Աղա՛, աս է քու բնութքն ու ատէթը.
Ու ատկէ էտեվ մարթիք կարմըննան,
Վօր տակն ու վըրա էղաւ Նախչըւան։
|
|
|
|
