Կեցցե՛ վիշտը, որ մաքրում է մարդու հոգին, ինչպես կրակը՝ ոսկին։
Արար աշխարհի տանջա՛նք ահագին, Սուզվի՛ր հոգուս մեջ, թո՛ղ հոգիս ցավի. Արցունք ծովի պես, պղտոր, մթագին, Թափվի՛ր հոգուս մեջ, թո՛ղ նա արտասվի... Վիշտը կրակ է՝ կբյուրեղացնե Ոսկին՝ մեր հոգին, ծանր ու մեղսոտ. Իսկական կյանքը տանջանքի մեջ է, Եվ կեցցե՛ հոգին՝ վիրավոր, արնոտ...
