Թափառական դարձած
Հին պատմութիւնների
Ողբերգական, անծայր
Կարմիր շարաններից,
Ու ստացած պատգամ
Եւ զէնք մի վրէժխնդիր՝
Թափառեցի երկար
Ես երկրից երկիր:
Վրէժս պայքարումդ
Գտայ, երկիր ԱՐցախ,
Զէնքս անյագուրդ
Մի անխուսափ թիրախ...
Համր, օտարախօս՝
Անկեալ Բաբելոնի
Լեզուներով անգոս
Անցայ ես շրջմոլիկ,
Անկեղծ քո բարբառով
Ես թրծեցի լեզուս
Հոգին է իմ վառում
Ձայնդ պատգամախօս:
Լեզուն իմ մայրենի
Գտայ տանջուած ու պարզ
Մարդկանց պիրկ շուրթերին՝
- Ես քէ՛ մատաղ, ԱՐցախ...
Բանտերում մութ, անարգ,
Ուր նետուել էի ես
Խանզի ունէի երազ,
Ու մի արդար վրէժ,
Ես փայփայեցի սէր,
Քո մէջ գտայ, Սեդա,
Ու դարձաւ կեանքը մեր
Աղօթք մի անդադար...
Քո աղօթքով մաքուր
Քանի, քանի անգամ
Գնդակն անցաւ թափուր՝
Ոխով իր անզգամ...
Թէ այս անգամ խոցեց՝
Լոկ ես էի մեղաւոր,
Մահը ես գրկեցի
Որպէս ռազմիկ սովոր,
Ինձ մի մեղադրիր,
Ես քեզ հաւատարիմ-
Հողին այս փարուեցի
Տանջուած հայրենիքիս,
Որ քիչ հանգստանամ,
Ու ետ դառնամ, իբրեւ
Մի զօրացնող պատգամ,
Ու կենսատու արեւ:
