բնագիր
Բէդասլին վուր խօսեցընիս, լալ անիլըն ինչի՞ն է շահ
Բէդասլին վուր խօսեցընիս, լալ անիլըն ինչի՞ն է շահ.
Ռանգըն վուր սիվադէն նընգնի՝ ալ անիլըն ինչի՞ն է շահ.
Մարդ վուր քու խօսքով միռանի՝ գալ անիլըն ինչի՞ն է շահ.
Պատանքին մէ ռանգն է հերիք՝ չալ անիլըն ինչի՞ն է շահ:
Մարդ պիտի թանգ հախ տայ, ա՛ռնէ խօսքիրըն փիր-ուստադէմէն.
Ռանգըն ռանգիրուն ծածկում է, հուջրէքըն լիքն է սադէմէն.
Թէգուզ զար-զարբաբ հագցընիս, վուր չըլի ասըլզադէմէն...
Սիվ արաբի ճակտի վըրայ խալ անիլըն ինչի՞ն է շահ:
Լաւ մարդն էն է՝ սի՛րով անէ բարի հրիշտակնիրու կամքըն.
Իմաստուննի՛րն էլ չըտեսան էս աշխարհի հուտն ու համքըն.
Չուրս գըլխանի ռաշի վըրէն աջալըն դըրիլ է թամքըն.
Աշխարհըս միզ մընալու չէ. մալ անիլըն ինչի՞ն է շահ:
Մէր ու մանուկ բաժանվեցան, մանուկն է՛նդուր ունի լալու.
Սատանէն մէ դամբ է դըրի՝ Աթամի զաթըն վուրսալու.
Շատըն սատանէն է տանում, վիրջըն մընում է վա՜յ տալու.
Վուր չէ ուրնիելի նըման՝ կալ անիլըն ինչի՞ն է շահ:
Շուռ էրիտ չարխըն փալագըն, դօվլաթըն միզնից խըռով ա.
Ում հագին հին շալ ին տեսնում, էլ չին ասում, թէ էս ո՞վ ա.
Եարովըդ մէկ մըհլամ չունիս, էնդուր գուլաս, Սա՛յաթ-Նովա.
Ջարէքըն դիղըդ չին գիդի՝ փալ անիլըն ինչի՞ն է շահ:
Քրոնիկոնի 447-ին (1759):
|
թարգմանություն
Անկիրթ մարդուն որ խոսեցնես, լռեցնելը ի՞նչին է շահ
Անկիրթ մարդուն որ խոսեցնես, լռեցնելը ի՞նչին է շահ.
Գույնը, որ հենքիցը թափվի[1], ալ անելը ի՞նչին է շահ.
Մարդ որ քո խոսքերից մեռնի՝ այցի գալը ի՞նչին է շահ.
Պատանքին մի գույնն էլ է բավ՝ չալ անելը ի՞նչին է շահ:
Մարդ պիտի թանկ գին տա առնի, խոսքերը իմաստուններից.
Մի գույնը մյուսին ծածկում է դարակների լիությունից.
Թեկուզեւ բեհեզ հագցնես, ի՞նչ շահ, թե չէ ազնիվ ցեղից...
Սեւ արաբի ճակտի վրա խալ անելը ի՞նչին է շահ:
Լավ մարդն էն է՝ սիրով անի բարի հրեշտակաց կամքը.
Իմաստուններն էլ չտեսան էս աշխարհի հոտ ու համքը.
Չորս գլխանի ձիու վրա մահը դրել է իր թամքը.
Աշխարհս մեզ չի մնալու. կուտակելը ի՞նչին է շահ:
Մայր ու մանուկ բաժանվեցին, մանուկն առիթ ունի լալու.
Սատանան մի ցանց է դրել՝ Ադամի զարմը որսալու.
Շատին սատանան է տանում, վերջը մնում է վա՜յ տալու.
Որ չէ ուռնիելի[2] նման՝ կալ անելը ի՞նչին է շահ:
Բախտը շրջեց իր անիվը, փառքը մեզանից խռով ա.
Ում հագին հին շոր են տեսնում, էլ չեն ասում, թե էս ո՞վ ա.
Վերքիդ հարմար դարման չունես, ուստի կուլաս, Սա՛յաթ-Նովա.
Բուժողդ դեղդ չգիտի՝ հմայելը ի՞նչին է շահ:
|
