Կնոջս՝ Ռուզանին
Նորից գարուն էր ու նորից սեր էր,
Սիրո բարի լույս, սիրո գիշեր էր։
Մինչ կմտնեիր հյուղակը սրտիս՝
Երջանկությունս ամպից էլ վեր էր։
Վսեմ դերերից անմասն էի ես՝
Իմը՝ մերժվածի ու ցավի դեր էր։
Մինչև քո գալը անհույս էր սիրտս,
Բայց սիրտս նաև հավատի տեր էր։
Որ գալու ես դու մի գեղեցիկ օր՝
Հավատի հունդն այդ արգասաբեր էր։
Դու եկար մի օր։ Թախծաբույր տանս
Երջանկությունս արդեն տանտեր է։
Եվ բարուրում ես անմեղությունս,
Իսկ ցավս արդեն յոթ սարից էլ դեն է։
