Ցամքա՛ծ ոսկոր, ո՞ւր է հոգիդ, ինձ ասա՛,
Շիջած հնոց, ո՞ւր է հուրդ առաջվա.
Վանդա՛կ, ո՞ւր է քու քաղցրախոս թռչունը,
Ինչո՞ւ այդպես շուտ թողեց նա յուր բունը:
Լուռ ես կեցել, ինձ չե՛ս տալիս պատասխան,
Քու բերանը մահը կնքեց հավիտյան.
Միտքըս հեռու, հոգիս խըռով, մոլորած,
Քեզ ակնապիշ ես նայում եմ զարհուրած։
Ո՞վ էր արդյոք քու մեջ մեկ օր բնակում,
Աղքա՞տ, հարո՞ւստ, տե՞ր, ծառա՜, թե կույս սիրուն,
Գիտ՞ր արդյոք ինձ անծանոթ քու հոգին
Ինչպես սիրել, հուսալ կամ լալ դառնագին։
Թե անզգա, ինչպես որ դու ես հիմի,
Ամեն ազնիվ մտածմունքի թշնամի.
Անմարդամոտ, առանձնացած, անօգուտ,
Ագահ, ժլատ, արծաթասեր ու անգութ։
Գուցե լիներ նա օրիորդ գեղեցիկ,
Վառ աչերից թափում լիներ սեր գողտրիկ,
Կամ պատանի աչեղ կուսին սիրահար,
Յուր ալևոր ծնողաց միակ մխիթար։
Դու դարձել ես հիմի անշեն անապատ,
Բուն են շինել քու մեջ սողունն ու միջատ.
Անխղճմտանք ծակծկել են որդունքը
Քու ճակատը, քու ծոծրակը, քու քունքը։
Ասա՛, ո՞ւր են ցոլուն, փայլուն աչերըդ,
Ո՞ւր են կարմիր վարդի նման թշերըդ.
Գանգուր մազըդ փունջ-փունջ ընկած ուսերիդ,
Հետքը անգամ չեն մնացել պեխերիդ։
Կանցնի վերա քանի տարի, ո՞վ գիտե,
Այդ կմախքն էլ գուցե մի մարդ չի գտնե.
Դու բնության օրենքին չես դեմ կենալ,
Թե ուշ, թե վաղ, անշուշտ պե՛տք է հող դառնալ։
Բայց դու ասա՛, ո՞ւր է հոգիդ, ո՞ւր թռավ,
Կա՜ նա այժմ թե... նա էլ քեզ հետ մեռավ...
Բայց դու լուռ ես, ինձ չես տալիս պատասխան,
Քու բերանը մահը կնքեց հավիտյան։
