ԳԱՆԳԱՏ
Եկու՜ր, նայե, ծովն է հանդարտ, ո՜վ ընկեր,
Լուսնի շող մը կապույտին մեջ է ինկեր.
Նավակիս մեջ եկու՜ր, ջուրին վրա դանդաղ
Նավարկելով դիտենք այլաց զվարթ խաղ:
Հոս ամեն ինչ խինդ է, ժպիտ,
Ալիք, երկինք, ծով, հովիտ,
Լուսինն արծաթ շող սփռելով,
Ման գա երկնից մեջ անխռով:
Բայց հոգիներ կան գեղեցիկ այս պահուն,
Որոնց սրտեն կը կաթկթի միշտ արյուն,
Հոգիներ կան խեղճ, թափառկոտ մենավոր,
Որոնց վերքը սև անդունդե՜ն ալ է խոր:
Ուրեմն, ինչու՞, գիշե՛ր, աղվոր ես այսքան,
Եվ ծաղիկ, ծաո, ալիք, լուսին կը խընդան,
Երբ կանթեղի մը պլպլուն լույսին տակ`
Աղվոր աչքեր արցունքի՜ մեջ կը լողան...
| 