Լեռան լանջերից հովաբույր շնչով
Գիշերն է իջնում՝ լույսերը վառած.
Իջնում նրբաքող թևերը փըռած.
Ու հուշիկ անցնում սաղարթի միջով։
Եվ զով համբույրով նա ճանապարհին,
Սիրող մոր նըման, անուշ գըգվանքով
Նի՜րհ է շըշընջում մեղմ օրորանքով
Թավշյա դալարին, ծաղկին ու ծառին...
Նիրհում է երկիրն օրորների տակ,
Հոգնած ցերեկվա անլուռ աղմուկից.
Լուսինն էլ որպես մի քույր կարեկից,
Սփռում է վերան շողահյուս վերմակ...
