Գող հարսը
47. ԳՈՂ ՀԱՐՍԸ
Հարս ու կեսուր են ըլնում․ դրանք բոլ սիսեռ են ունենում։ Էդ հարսը շատ սիսեռակեր ա ըլնում։ Ասսու իրան օրը սիսեռը գողանում էր, տանում թաքուն էփում, ուտում։ Մին, էրկու, հինգ, տա՛սը, օրեն մի օրը կեսուրը վարավուրդ ա անում, տենում՝ իրանց սիսեռի տոպրակը կեսքն ա ընկե։
«Կա չկա,— ասում ա ինքն իրան,— էս մեր հարսի բաներն ա»։
Թե կեսուրը սատանա էր, հարսն էլ պակաս չէր նրանից. ալբիալը ֆահմում ա, որ կեսուրը գլխի ա ընկե։
«Ի՞նչ անեմ, ի՞նչ չանեմ,— ասում ա,— որ ինձ վրա սայիշ չտանի»:
Օրեն մի օրը տունն ավելելիս մի հատ սիսեռ ա գտնում. վեր ա ունում տանում կեսորը շանց տալի, ասում.— Ընթի՛կ ունի, քընթի՛կ ունի, կատվի նման դնչի՛կ ունի. նա՛նի, յարաբ էս ի՞նչ ա։
Կեսուրն էս որ լսում ա, ինքն իրան ասում ա. «Ֆողն իմ գլխին, ո՜նց ի էս խեղճ հարսի մեղքը վեր ունում. նա ըսկի չի էլ իմանում՝ սիսեռն ի՛նչ ա, ի՛նչ չի. ո՛ւր մնաց, թե գողանա»։