Գրաբարի դասագիրք/Սաղմոս ՃԳ գրաբար

Մանուկ Աբեղեան

23․ ՍԱՂՄՈՍ ՃԳ․

Ի վերայ աշխարհագործ արարածոց

¹Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր։ ՏԷ՛ր Աստուած իմ, մեծ եղեր յոյժ, խոստովանութիւն և մեծվայելչութիւն զգեցար։

²Արկար զլոյս որպԷս զօթոց, ձգեցեր զերկինս որպԷս խորան ³և յարկար ի վերայ ջուրց զվերնայարկս նորա։

Ո՞ դնԷ յամպս զգնացս իւր, և շրջի նա ի վերայ թևոց հողմոց։

⁴Ո՞ արար զհրեշտակս իւր հոգիս․ և զպաշտօնեայս իւր ի հուր կիզելոյ։

⁵Հաստատեաց զերկիր ի վերայ հաստատութեան իւրոյ, զի մի՛ սասանեսցի յաւիտեան։

⁶Խորք որպԷս զգեստ վերարկու Է նորա, ի վերայ լերանց կացցեն ջուրք։

⁷Ի սաստԷ քումմԷ փախիցեն, և ի ձայնԷ որոտալոյ քումմԷ սարսիցեն։

⁸Ելանեն, լեռնանան և իջանեն, դաշտանան ի տեղի, յոր հաստատեսցեր զնոսա։

⁹Սահման փդիր, և ոչ անցանեն և ոչ ևս դառնան ի ծածկել զերկիր։

¹⁰Առաքեցեր զաղբիւրս ընդ ծործորս, ի մԷջ լերանց գնասցեն ջուրք՝ արբուցանել զամենայն գազանս վայրի․ ¹¹յագեսցին ցիռք ի ծարաւս իւրեանց։

¹²Անդ թռչունք երկնից բոյնս դիցեն և ի միջոյ վիմաց տացեն զձայնս իւրեանց։

¹³ԱրբուցանԷ զլերինս ի շտեմարանց իւրոց, ի պտղոյ գործոց իւրոց լցցի երկիր։

¹⁴Բուսուցեր զխոտ անասնոց, զդալարի ի ծառայութիւն մարդկան․ հաներ զհաց յերկրէ։

¹⁵Գինի ուրախ առնԷ, իւղ՝ զուարթ, և հաց հաստատԷ զսիրտ մարդոյ։

¹⁶Յագեսցին ծառքն տեառն և մայրքն Լիբանանու, զորս դսւ տնկեցար։

¹⁷Անդ թռչունք, երկնից ձագս հանցեն, և բոյն արագլի ապաւԷն ի նոցա։

¹⁸Լերինք բարձունք են եղջերուաց, և վԷմք՝ ապաւԷն նապաստակաց։

¹⁹Արարեր զլուսին վասն ժամանակի, արեգակն ծանեաւ զժամ մատնելոյ իւրոյ։

²⁰Արարեր զխաւար, և եղե գիշեր․ ի նմա գնան ամենայն գազանք անտառի։

²¹Կորիւնք առիւծուց մռնչեն և յափշտակեն և խնդրեն յԱստուծոյ զկերակուրս իւրանց։

²²Ի ծագել արևու ժողովին և ի մորիս իւրանց դադարեն։

²³ԵլանԷ մարդ ի գործս իւր և ի վաստակս ձեռաց իւրոց մինչև յերեկոյ։

²⁴ՈրպԷ՜ս զի մեծ են գործք քո, ՏԷ՛ր․ զամենայն ինչ իմաստութեամբ արարեր, և լցաւ երկիր ստեղծուածքով քովք։

²⁵Այս ծով մեծ և անդորր․ ի սմա զեռունք, որոց ոչ գոյ թիւ, գազանք մեծամեծք և մանունք։

²⁶Ի սմա և նաւք գնան, վիշապն, զոր ստեղծեր, խաղալ նովաւ։

²⁷Ամենեքեան քեզ սպասեն, և դու տաս նոցա կերակուր ի ժամու։

²⁸Տաս դու նոցա, և կերակրին․ բանաս զձեռն քո և կրեակրես զամենեսեան կամօք քովք։

²⁹Դարձուցանես զերեսս քո ի նոցանԷ, և խռովին․ հանես զոգի ի նոցանԷ, պակասին և ի հող դառնան։

³⁰Առաքես զոգի քո և ստանաս զնոսա և նորոգես զերեսս երկրի։

³¹Եղիցին փառք Տեառն յաւիտեան․ ՏԷր ուրախ եղիցի յարարածս իւր։

³²Ո՞ հայի յերկիր և տայ դողալ սմա․ մերձի ի լերինս, և ծխեսցին։

³³Օրհնեցից զՏԷր ի կեանս իմ․ սաղմոս ասացից Աստուծոյ իմոյ, մինչև ե՛մ ես։

³⁴Քաղցր եղիցի նմա օրհնութիւն իմ, և ես ուրախ եղեց ի ՏԷր։

³⁵Պակասեցին մեղաւորք յերկրԷ, և ամբարիշտք մի՛ ևս գացին ի նմա։

Օրհնեա՛, ա՛նձն իմ, զՏԷր։ ԱլԷլուիա։