Օրը սպասումից ցամաքած առու է։ Տխրության
տերը պոետն է միայն։ Իր հողի վրա տուն
ունենալն արցախցու կերպ է։ Ուրիշ հողում չմեռնելը՝ նույնպես։
Եվ թեպետ մեր պատերազմի տարեգրությունը չի գրվել
դեռ, բայց դժոխքը կարող եք կարդալ ցանկացած արցախցու
ծանր թերթվող հայացքներում։ Ամեն քար՝ բառ է։
Ես քեզ սիրում եմ, երկիր, նաեւ նրա համար, որ թեպետ ես Դանթեն
չեմ, նույնիսկ՝ Նալբանդ Սիմոնը չեմ, ես ես եմ ընդամենը,
դու արժանի ես շատ
ավելիին, բայց ինձ սիրում ես ավելի, քան եթե Դանթե լինեի։
Մարդիկ, ամբողջ մոլորակով մեկ, վաղուց արդեն ձանձրացել են
սպանվելուց,
մինչդեռ կյանքն ամենուրեք Շեքսպիրի դրամաներն է բեմ հանում՝
պոռնիկների դերը, դառը սարկազմ, վերապահելով հեղինակին։
Հողը քարերի քնարերգություն է։ Իսկ մեզ բաժանում է մի փոքրիկ
պատ, որ շատ է փոքր՝ մեզ բաժանելու համար։ Եվ ինձ մի ասա՝
չի կարելի, քանզի իմ «կարելին» միշտ «չի կարելին» է։
Երկինքը Մովսեսի հայացքն է իմաստնախոս՝ անկեզ մորենու
վրա։ «Հետոն» մշտապես ուշ է լինում, իսկ «հիման» ոչ միշտ՝
ժամանակին։ Թեպետ գիտեմ՝ ձայնս չի հասնելու,
բայց կանչում եմ։
Ամեն միտք ունի իր ետնադուռը՝ տխրության լիուլի
հավելումներո՛վ։ Իսկ
թշնամիները միշտ բացարձակ են, բարեկամները՝
հարաբերական։ Բայց
ես կորցնելուց չեմ տխրում այնքան, որքան
ուրախանում եմ գտնելուց։
Օրը սպասումից ցամաքած աչք է։ Տխրության
ասպետը երգիչն է միայն։ Ուղղեցեք ժամացույցներն աշխարհի՝
պոետների աչքերին նայելով։ Իսկ Մռակածի ունքամեջը
դեռ փակ է։
