Նվեր Ն-ին
Խաղա՜ղ է․․․ թովիչ․․․ նավակն է լողում
Ջրի երեսին։
Թիերից փախչող կոհակը դողում
Զեփյուռի ուսին․․․
Նիրհում է Դոնը․․․ քնած են դալար,
Սիզավետ ափեր․
Բոսյակն է երգում տխուր միալար
Որ՝ «շատ է արբեր»․․․
Ես վախենում եմ․․․ առաջին անգամ
Նավակ եմ նստել․
Անհայտ երկյուղից սաստիկ կդողամ
Կուզեմ արտասվել․․․
Սակայն իմ դիմաց գգվող ժպիտով
Ափն է երևում․
Նրան եմ ձգտում անզուսպ փափագով
Եվ սրտապնդվում։
Այլանդակ տիպար․․․ ես ինձ զզվանքով
Ասում եմ լռիկ,
Թիերը խլում և հոխորտանքով
Պատառում ալիք․․․
Ափ եմ դուրս գալիս․․․ թվում եմ ես ինձ
Չնչին, փոքրոգի
Դեմքիս է նայում ծեր Դոնը հեռվից
Ծաղրում անհոգի․․․
