Կրկին սովալլուկ, կրկին մուրացկան,
Անհաց ու անտուն ձմեռվա պահին․
Կրկին ձեզ համար վայելքներ չկան,
Ձեռք եք կարկառում անսիրտ աշխարհին։
Ա՜հ, թշվառ սերունդ, ստրուկ հոգիներ,
Ոճրագործ ուժին քծն<ելու> սովոր,
Որ ծանրակշիռ բեռին միշտ ընկեր
Ծծել եք տալիս հյութերդ բոլոր։
Չէ՞ որ շատ անգամ պարզած ափի մեջ
Կոշտ քարի կտոր դուք շոշափեցիք,
Չէ՞ որ դարերով հրաշք երկնաէջ
Անարգ, սողալով իզուր հայցեցիք։
Եվ անտարբերության գարշելի ճահճում
Գեթ կուշտ լինելու չեք արել ոչինչ․
Խղճուկ ու վախկոտ՝ քան տկար ճիճուն,
Բարբարոս կյանքին տվել ամեն ինչ։
Կրկին աղեխարշ լացե՛ք, մուրացե՛ք,
Կուշտի սեղանից չնչին փշրանքներ,
Կրկին վաստակած ձեռքերդ բացեք,
Որ նետեն ձեզ այն, որին դուք եք տեր։
Դեռ ձեզ չի հասել վերածնության
Ահեղ ցնցումի կայծակն ու որոտ․
Դո՛ւք, որ կուրորեն սիրեցիք շղթան՝
Դուք հաց մուրացիք միշտ գծուծ, բոկոտ․․․
