Դու դեռ քնա՞ծ ես — դեռ խարխափո՞ւմ ես
Ճահճացած կյանքիդ նեխող տիղմի մեջ,
Գիտակից կռվին մինչ այժմ անտես,
Չզգացի՞ր ուժը իղձերի անշեջ։
Դու դեռ պահում ես հոգու ծուլության,
Անշահ ու անշարժ հանգստի գրկում,
Կամ թե չէ անարգ ստոր ճոխության
Տմարդ հաճույքի բույրն ես ծծում։
Դու դեռ ապրում ես խղճալի գերի
Անմիտ կարգերից ձեռք, ոտք շղթայված,
Գործնական կյանքում դու, ողոմելի՛,
Մի անպետք փալաս ձգած, մոռացած։
Դեռ պարբերաբար ծնում ես մարդիկ՝
Ում բացի կաթից բան չունես տալու՝
Ինչպես անասուն, անբան ու անմիտ,
Անկատար զանգված, ստրուկ ու հլու։
Արթնացիր, թշվա՛ռ, դուրս արի շուտով,
Գարշ վախկոտության պատյանի միջից՝
Որտեղ ապրել ես գերի դարերով՝
Կալած ու կապված դրսի աշխարհից։
Արթնացի՛ր, թշվա՛ռ․․․ ձայն տուր ամենքին՝
Ով որ հոգնել է բռնության գրկում,
Ում սրտում գեթ մի կաթիլ մարդկային
Արժանավորության իղձն է փլփլում․․․
Արթնացի՛ր, թշվա՛ռ, կյանքի հեղեղուն
Գոռ ալիքներին հանձնվիր համարձակ՝
Այնտեղ է կյանքը, այնտեղ է անհուն
Վեհ իդեալների կռիվ— հաղթանակ․․․
