Դու երևացար ինչպես վառ գարնան
Լուսաշող այգի, նշույլ ոսկեթույր․
Դու երևացար―ժպիտդ աննման
Քաղցր էր զերթ սիրո առաջին համբույր։
Ծաղկոցում բացվող քեզ վարդ կարծեցի,
Դըրախտի վայելք տեսա քո աչքում․․․
Ա՛խ, այդ աչերիդ ես զոհ բերեցի
Եվ անհոգ վիճակ, և սրտիս խնդում։
Եվ եթե դու էլ խաբում ես, ո՛վ կույս,
Սեր չէ խոստանում հայացքըդ չքնաղ,
Թե այս անգամ էլ ունայն է իմ հույս,―
Դարձյալ պի՛տ օրհնեմ հասակըդ մատաղ։
Պիտ օրհնեմ ես այն, թեպետ կարճատև,
Բայց վեհ, հոգեզմայլ հրճվանքի համար,
Որ հոգուս բերիր դու, ինչպես արև,
Ինչպես խնկաբույր մայիս կենարար։
