Դու հասկացար տագնապները իմ հոգու, Տրտմությունս անսպառ. — Մենք առհավետ շղթայված ենք մեկ-մեկու։ Կյանքս մութ էր, հոգիս ցաված ու խավար, Եվ օրերըս — միայն ցավ. — Իմ սև երկրում ժպտացիր դու լուսավառ... Եվ քո փայլով իմ աշխարհը լուսացավ, Չըկան վիհերն իր անել, Քաղցր է հիմա, լուսավառված, խինդ ու ցավ. — Ո՞վ կարող է ինձ քեզանից բաժանել...