Այս բոլորի համար ներումով կպատժե ձեզ
ժողովուրդը. նրան պետք չեն ձեր գլուխները —
Զզվելի՛ է նրան դաժան ոխակալությունն արքաների։
Բայց հեզ ներողամտությունը ծնում է կորուստ
անողոք,— և սարսափահար արքաները
ահա դառնում են ետ—
Անցնում են հպարտ ու հանդիսավոր, և ամեն
մեկին շրջապատում է
շքախումբը.— տերտեր, բռնաբարող,
դահիճ, բանտապետ, դատավոր,
վաճառական, զինվոր ու լրտես։
Իսկ բոլորի ետևից, տե՛ս, ինչ—որ ուրվական է
սողում գաղտագողի, ինչպես մառախլապատ
գիշեր.
Ամբողջովին կարմիր, ճակատը, գլուխը և
մարմինը արնավառ ծալքերով ծածկած։
Չեն երևում ո՛չ դեմքը, ո՛չ աչքերը։
Բայց իր այդ ալ—կարմիր զգեստների տակից,
որ վեր են բարձրացվում
ինչ—որ անհայտ ձեռքով․
Ահավասի՛կ մի մատ, որ ցույց է տալիս հեռռւն,
հորիզոնները—
Գալարվում է, ինչպես օձի գլուխ։
Իսկ թարմ գերեզմաններում պառկած են,
արնաթաթախ, երիտասարդ մարմիններ,
Եվ ձգված են պարանները կախաղանների, և
շաչում են տերերի գնդակները,
Եվ բռնակալները քրքջում են բարձր—բայց այս
ամենը կտան պտուղներ, և առատ կլինի
նրանց հունձքը։
Այդ դիերը պատանիների,
Այդ նահատակները, օղակներից կախված, գորշ
արճիճով ծածկված այդ սրտերը,—
