Երբ կըհոգնեմ, տարեք ինձ երկիրն իմ հեռու…
* * *
Երբ կըհոգնեմ, տարեք ինձ երկիրն իմ հեռու,
Այնտեղ կա նուրբ երեկո, մեղմախոս առու,
Այնտեղ հանգիստ կըննջեմ մեռած իմ մոր հետ,
Կգըրկեն ինձ երազներ դյութական հավետ։
Բայց և քնում ծանր ու խոր սիրտս կզգա միշտ
Դառն ու տխուր մի օրոր — հայրենի մի վիշտ։
Եվ եթե դուք գաք մի օր այցի իմ շիրմին,
Կժպտա ձեզ իմ սրտից բուսած վարդենին։