Երբ հիշում եմ թունոտ հեգնանքը կծու
Երբ հիշում եմ թունոտ հեգնանքը կծու
Երբ հիշում եմ թունոտ հեգնանքը կծու
Քո շրթների՝ մեր անջատման վայրկյանին,
Եվ ցավակցող տխուր հայացքը շինծու,
Որ բաշխեցիր վերջին անգամ անմեկին,
Մի մաղձալի թույն-զգացմունք հրածին,
Հրդեհում է մարած խարույկը մոխիր,
Եվ դառնությամբ քեզ ատում եմ մոլեգին՝
Սիրուս համար, սիրուդ նամար կեղծ, նանիր...
Երբ խորհում եմ՝ թեկուզ միայն մի անգամ,
Ինձ կհիշես, գոնե մռայլ երազում,
Ես հաշտվում եմ, և հույսերով սին, ունայն
Առաջվա պես արտասվում եմ ու սիրում...
1908, հուլիս