Երբ սիրտս հուզված ու հոգիս խռով Հիասթափ էի, շվար ու մոլոր, Ահա այդ թույն-դառնության պահին, Երբ ատում էի ողջ կյանքը ունայն, Զգացի հանկարծ մի բան երկնային՝ Սիրել ընկերին և մարդկանց համայն։
