Ահա՛ երկու գետ։ Մեկն հուժկու ու խոր, Հոսում է զորեղ, բայց ձայն չի հանում. Մեկելը — ծանծաղ, հոսանքն էլ — անզոր, Բայց իր աղմուկով ականջ է տանում։ Խորամիտ մարդն էլ ամեն ազգի մեջ Գործում է քաջուժ, բայց լուռ ու անտես. Եվ միայն ցանցառ գործիչն է անվերջ Բոռում, աղմըկում, ծանծաղ գետի պես…
