Էջ:«Armenia og armenierne.» (Bodil Biørn okt. 1944).pdf/5

- 3 -

Ինչպիսի՜ բարեհաճություն է, որ Աստված ցանկացավ և կարողացավ օգտագործել ինձ, որ օգնեմ այս հալածյալ ժողովրդին։ 1905-1934 թվականներին աշխատել եմ տարբեր տեղերում։ Աստված զարմանալիորեն օգնել և աջակցել է ինձ հին Հայաստանում իմ անցկացրած դժվար տարիների ժամանակ։ Փա՜ռք Նրան։

Լավ էր, որ բուժքույրական լավ կրթություն էի ստացել հայրենիքում ու արտասահմանում՝ նախքան Հայաստան մեկնելս, 8 տարի բուժքույր էի աշխատել։ Կոպենհագենի «Կանանց առաքելության աշխատողներ»-ի միսիոներական դպրոցում 1 տարի մնալուց հետո հաստատակամորեն հեռացա, երբ Աստված ինձ համար ճանապարհ բացեց։ 1904-1905 թվականները վերածննդի տարիներն էին, լի էի ուրախությամբ և երախտապարտությամբ, որ գնում եմ կատարելու Աստծո մեծ գործը։ Ուղևորությունը սկսվեց Կոստանդնուպոլսով, որտեղից Փոքր Ասիայով գնացի Ալեքսանդրետտա, հետո մեքենայով և ձիով՝ Մարաշ, որտեղ էլ պետք է աշխատեի միսիոներական մի մեծ հիվանդանոցում։ Բայց սա Աստծո կանխորոշած տեղը չէր։ Կարճ ժամանակ անց ուղևորությունս բարձր լեռներով ձիով շարունակվեց դեպի Մեզերե, որտեղ հանդիպեցի սիրելի դանիացի և գերմանացի միսիոներներին։ Մի տարի լեզուն սովորելուց հետո, որտեղ միևնույն ժամանակ օգնություն էի տրամադրում որբանոցի շատ հիվանդների, իմ սեփական փոքրիկ տունն ունեցա, որտեղ ընդունում և խնամում էի հիվանդ երեխաների։ Ինձ օգնող երկու հայ կին կար։ Լավ ժամանակներ էին սիրելի երեխաների հետ։ Աշխատում էի աղքատ հիվանդների հետ, կանանց հետ հանդիպումներ էի ունենում և երբեմն էլ օգնում էի Խարբերդի ամերիկացի բժշկին, քանի որ այնտեղ բուժքույր չկար մինչև դանիացի Մարիա Յակոբսենի գալը։

Հավատացյալ հայ բժիշկ Միքայելը, որը շատ էր աշխատել նաև թուրքերի շրջանում, հաճախ էր օգնում ինձ և խնամում իմ հիվանդներին, ինչպես որ անում էր մեկ այլ հայ բժիշկ, որին փոխարենը օգնում էի իր վիրահատությունների ժամանակ։ Մի օր ինձ կանչեցին մի երիտասարդի մոտ, որը մեջքին զզվելի վերք ուներ․ հայ բժշկին խնդրեցի բացել վերքը։ Բժիշկը շատ անհանգիստ էր, քանի որ հիվանդը շատ թույլ էր, բայց համոզեցի նրան, որ բացի։ Վիրահատությունը հաջող անցավ, և հիվանդը 2 ամիս բուժում ստանալուց հետո լիովին ապաքինվեց։ Երիտասարդ Թորոսի սիրտը բաց էր Աստծո խոսքի համար, և երբ նրան Աստվածաշունչ տվեցի, նա դարձավ ջանասեր Աստվածաշունչ ընթերցող, հետո էլ մորը բերեց հավատացյալների միաբանություն։ Նա կրոնափոխ էր եղել հիվանդ ժամանակ։ Ավելի ուշ նա հասավ Ադանա՝ Կիլիկիա, որտեղ էլ թուրքերը սպանեցին կոտորածի ժամանակ։ Ի՜նչ լավ է, որ նրա հոգին փրկվեց։ Նրա մորն ու քրոջը կրկին հանդիպեցի Հալեպում։

Մեզերում եղած ժամանակ լսել էի Մուշում գտնվող շատ հիվանդների ու աղքատների մասին, որոնք անօգնական էին։ Սկսեցի աղոթել, որ Աստված ինձ ուղարկի այնտեղ, եթե կամենա։ 1907 թվականի աշնանն ինձ ուղարկեցին Մուշ։ Ամերիկացի բժիշկը հետաքրքրվեց, թե ինչու այդքան ուրախ գնացի այդ միայնակ վայրը, բայց ինձ համար պարզ էր, որ Աստված ուզում էր՝ այնտեղ լինեմ։ Եվ նորից վայրի քրդերի տարածքներով և լեռներով 8 ժամ ձիավարելով հասա Մուշ։ Միսիոներներից մեկն ուղեկցում էր ինձ ողջ ճանապարհին։ Դժվար և վտանգավոր ուղևորություն էր, բայց երբ ինքն Աստված է մեր պահապանը, մենք չպետք է վախենանք և կարող ենք անվտանգ ճանապարհորդել, ինչն էլ եղավ։