թշնամի աշխատաւորութեան ու աշխատաւորական
դատին:
Ի՞նչ ազգութիւն սոցիալիստի համար ու ի՞նչ
սոցիալիզմ ազգայնականի համար:
Չէ՞ որ սոցիալիզմը ձգտում է «հաւասարութեան»,
պահանջում է, որ բոլոր մարդիկ «հաւասար»
լինեն, - այսինքն՝ ապրեն հանրակացարաններում,
ուտեն ընդհանուր կաթսայից միեւնոյն
ապուրը, հագնեն միագոյն ու միաձեւ
զգեստներ, ունենան ընդհանուր կիներ ու ընդհանուր
զաւակներ, մտածեն ու զգան միատեսակ,
մի խելքի ու մի հաւատի լինեն, սիրեն ու չսիրեն
նոյն առարկաները, զուարճանան՝ երբ հնչէ
զւարճանալու զանգը ու աչքերը փակեն երբ լսեն
քնելու նշանը... Այս հանրակացարանային հաւասարութեան
մէջ այլեւս ի՞նչպէս ապրեն ու
զարգանան ազգութիւնները՝ իրանց բազմազան
գունաւորումներով, ուրոյն ճաշակներով ու տարբեր
հակումներով: Էլ ի՞նչ հաւասարութիւն, եթէ
մէկը անգլիերէն պիտի խօսի, միւսը պարսկերէն.
մէկը՝ սինակոկ պիտի գնայ աղօթելու, միւսը՝
մզկիթ, իսկ երրորդը ոչ մի տեղ չաղօթի.
մէկը «հորովել» երգի, միւսը «Վայնկա—տանկա».
մէկը փլաֆ ու բողբաշ սիրի, միւսը մակարոնի
կամ ռողբիֆ. մէկը «ուզունդարա» պարի, միւսը
«չարդաշ» կամ «հաբանեբա»...
Մի քիչ քաշւում եմ հաւաստիացնելու իմ ընթերցողին,
թէ այս տափակ ծաղրանկարը - սո–
