մասամբ հայերէն, մասամբ ռուսերէնը կը լինի
միայն կէս-հայերէն կէս–ռուսերէն եւ ոչ ապազգային,
հանուր–մարդկային լեզու: երկրորդ,
այդ դրութիւնը չէ կարող տեւողական լինել.
կամ հայերէնը պիտի յաղթի ռուսերէնին կամ
ռուսերէնը՝ հայերէնին եւ կամ - վերջապէս
կազմուի մէ նոր ռուս—հայ ազգութիւն: Բայց դա
կը լինի դարձեալ ազգութիւն եւ ոչ ապազգայնութիւն:
Տուեալ ազգութիւնը կարող է վերանալ, բայց
պայմանով, որ լուծուի մի ուրիշ ազգութեան
մէջ կամ նոր ազգութիւն կազմի: Միջին, ապազգային
դրութիւն՝ իբրեւ տեւողական ու զանգուածային
երեւոյթ՝ անկարելի բան է: Ինչպէս
եւ բուսաբանական ու կենդանաբանական աշխարհում՝
խորթացած, կիսատ, անորոշ տիպերը
չեն կարող կայուն ու կենսունակ լինել. կամ պիտի
վերադառնան մայր–տիպերին, կամ կազմեն
մի նոր, որոշակի ու ամբողջական տիպ:
Երկու ճամբայ կայ առջեւս. հաստատել իմ
ազգութիւնը, ամրացնել ու խորացնել իմ ազգային
տիպը կամ՝ աստիճանաբար կորցնելով ժառանգօրէն
ստացած իմ ազգային առանձնայատկութիւնները,
իւրացնել զուգընթացաբար օտար
ազգութեան տարրեր, օտար դէմք: Երկրորդ
ճամբան կարող է հասցնել ինձ մինչեւ կատարեալ
ձուլում կամ մինչեւ մէ նոր ազգութեան հաստատում:
Բայց վերջի ելքը ես ոչ կարող եմ նախա-
