նութիւնները առհասարակ, — անհրաժեշտութիւնը
տանելու է անխուսափելիօրէն դէպի
միջազգային մի մեծ կազմակերպութիւն:
Հարկաւոր է միայն մի քիչ աւելի լայն տեսութիւն,
մի փոքր աւելի խոր գիտակցութիւն ու
կազմակերպուելու, աւելի մեծ կարողութիւն, քան
ունի մարդկութիւնը այսօր: Այդ գիտակցութեան
եւ կարողութեան օրը գալու է անշուշտ ու թերեւս
այնքան էլ հեռու չէ...
Ազցերի ինքնորոշման իրաւունքը, որ բարձրաձայն
յայտարարուեր Մեծ Պատերազմի
ընթացքում եւ ազգային փոքրամասնութիւնների
խնդիրը, որ դրուեց խաղաղութեան դաշնագիր
մշակելու շրջանում, — սրանք առաջին քայլերն
են այդ ճամբու վրայ — թող որ հեղինակները
կողմնակի կամ յետին մտքեր ունեցած լինէին...
յայտարարման փաստը ինքնըստինքեան ապացոյց
է արդէն, որ խնդիրը հասունացած է ու լուծում
է պահանջում —:
Եւ «Ազգերի Լիգա» կոչուած մարմինը, որ
այսօր մի դատարկ հնչիւն է միայն, — վաղը
դառնալու է իրական ոյժ, փոխադարձ
ապահովագրութեան մի հզօր կազմակերպութիւն...
Բայց ի՞նչպէս որոշել, թէ ո՞ր ազգն է կենսունակ
ու, հետեւաբար, իրաւունք ունի ապրելու
եւ ո՞րը անբուժելի հիւանդ ու, հետեւաբար,
լաւ է որ մեռնի:
Ես այդ չգիտեմ եւ չկայ մէկը, որին վստա–
