Ահա ժպտում է և՛ ծաղիկների
Վսեմ թագուհին — վարդը նազելի,
Եվ նորա դեմքին չքնաղ, սիրալիր
Կարծես կարդում եմ. «Պատանի՛, նայի՛ր,
Այն իմ ժըպիտն է, ժըպիտ կուսական
Ոգի ներշնչել երգչին բընության.
Այն իմ հայացքն է՝ անարա՛տ, պայծառ,
Որին նա վառված՝ ձոնում է քընար»:
Նայում եմ շուրջըս — ա՛ջ, ձա՛խ, ե՛տ, առա՛ջ
Ճոճում են ծառեր, ծփում է կանաչ.
Եվ մանիշակը հեզ, կապուտաչիկ
Ժպտում է թաքուն: Բացվել է հասմիկ:
Բացվել են դալար ծաղկալից թփեր
Եվ շուրջ տարածել հովասուն ստվեր:
