Էջ:Ալեքսանդր Ծատուրյան Բանաստեղծություներ.djvu/130

Անհուն դաշտերի լո՜ւռ ծավալանքին.
Ճերմակ, ձյունահյուս վերմակի տակին,
Որպես հեքիաթի քուն մտած հսկա,
Նրանք մընո՜ւմ են — ե՛րբ գարուն կըգա...

Կըգա՜ նազելին շողափա՜յլ դեմքով
Ծաղկո՜վ ու երգո՜վ.
Եվ որպես թովիչ, լուսածին փերի,
Արև-աչերով, այրող համբույրով
Նա սեր կըերգե սիրաշունչ բույրով.
Նա կվրդովե նիրհը դաշտերի,
Նա կյա՜նք կավետե, նա կյա՜նք կբերի...

3

ԴԵՊԻ ՀԱՐԱՎ

Նորի՛ց դեպի քեզ, հարա՛վ հիասքանչ,
Դեպի քո վայրեր ծաղկո՜ւն. հարափա՜յլ,
Գալիս եմ հիվանդ, բերում ցավատանջ,
Անուրախ մի կյանք՝ շիրմից էլ մըռայլ...

Գալիս եմ... և իմ պըղտոր, սևասուգ
Հայացքիս առաջ կյանքիս ապագան
Պատկերանում է անշունչ ու անշուք,
Որպես երեկոն մահացող աշնան...

Ա՛հ, օրհնյա՛լ աշխարհ, դու վերջի՜ն իմ հույս,
Ի՛նչ ես դու արդյոք երգչիս պատրաստած—
Նորոգված կյանքի մի նոր արշալո՜ւյս,
Թե՞ կյանքի տենչանք՝ շրթունքիս սառած...

4

ԳԱՐՆԱՆ ՀԱՄԲՈԻՅՐ

Ահա՛ զգում եմ արդեն ջերմաշունչ
Գարնան արևի ախո՜րժ համբուրում.