Ու նայում դյութված, նայում անմռունչ
Շողերի խաղին ճերմակ ամպերում։
Եվ հորիզոնում ջի՜նջ, լուսատարա՜ծ,
Որպես հայելի, արծաթի ցոլքով.
Գարնան արևից վառ համբույր առած,
Ծովն է փայլփըլում վեհապանծ դեմքով։
Եվ որքա՜ն առաջ, ա՛յնքան իմ դիմաց
Հանդես ես գալիս լի՜ կախարդանքով
Դո՛ւ գարնան համբո՛ւյր - դաշտերում փռած
Ծաղկահյուս գորգեր նազելի շարքով…
