«Ի՜նչ… ազատությո՞ւն… փըրփըրեց Սուլթան.
Հապա, իմ ո՞ւժը… զո՜րք, զե՜նք, թնդանո՜թ…
Ասա՛ աստղերիդ — թո՛ղ գան օգնության,
Պիտ մորթեմ Օսմանն հենց վաղ առավոտ…
— Ների՛ր ինձ, Խալի՛ֆ, ղուրբա՛ն եմ գահիդ,
Ծաղրո՜ւմ են այսօր մեզ էն լի՜րբ աստղեր.
Ասում են — անհաղթ տեր-փադիշահիդ,
Ասա՝ էն վա՜ղ էր,
Որ էշը կաղ էր…
