Քնքուշ հրեշտակը գլուխ խոնարհած՝
Համեստ շողում էր եդեմի դըռան.
Իսկ մըռայլ դևը թռչում վըրդովված՝
Մութ, դժոխային անդունդի վերան։
Եվ չար, կասկածոտ ոգին ուրացման
Անթարթ նայում էր մաքրափայլ ոգուն,
Եվ զգում յուր մեջ, ակամա զըղջման
Մի նոր ու անհայտ քաղցըր ջերմություն։
Ների՛ր, ասում էր, որ տեսա ես քեզ,
Օ՜, ինձ քո պատկերն իզուր չըշողաց.
Դեռ կյանքից իսպառ չե՜մ դարձրել երես,
Դեռ ողջ աշխարհը չե՜մ արհամարհած։
