Թե նայում եմ մենակ կանգնած լուռ կաղնուն
Ես խորհում եմ — այդ նահապետն անտառի
Որ վըկա է իմ պապերիս մեռնելուն,
Ե՛վ ինձ թաղած՝ էլի կապրի շատ տարի։
Թե սիրասուն մանուկին եմ փայփայում,
Մըտքումս արդեն ես ասում եմ մնա՜ս բարև.
Քե՛զ եմ տալիս ես իմ տեղն այս աշխարհում,
Ինձ — մահ, իսկ քեզ — դեռ կըժպտի նոր արև։
Եվ այսպես միշտ — ամեն մի օրն ու տարին
Սովորել եմ մըտածմունքիս հետ կապել.
Եվ նոցա մեջ ըսպասելով օրհասին,
Աշխատել եմ գալիք մահըս գուշակել։
Եվ, ո՞վ գիտե, ի՞նչ տեղ է մահ պատրաստում
Ինձ օրհասը — ծովում, մարտում թե ճամփին.
Գուցե հանգչեմ հենց մոտակա այս հովտում —
Նա ընդունե իմ ցըրտացած անշունչ դին։
Թեպետ մե՜կ է, ո՛ւր էլ հանգչեմ հավիտյան,
Ո՛ւր էլ փըտի սառն, անզգա իմ դիակ.
Բայց, ա՜խ, քաղցր էր, թե գըտնեի գերեզման
Սիրած երկրում — հայրենիքիս հողի տակ։
Եվ թո՛ղ կյանքը, մատաղ կյանքը սիրավետ
Շիրմիս ափին զվարճանա ու խաղա.
Եվ անտարբեր բընությունը յուր հավետ
Գեղեցկությամբ շուրջըս փայլե ու շողա։
