Խոնավ բանտում պատուհանիս մոտ նըստած,
Ես նայում եմ, ինչպես տխուր ու դարդոտ
Արծիվ-ընկերս ազատ օդում մեծացած՝
Աչքիս առաջ որս է կըտցում արյունոտ։
Եվ կըտցածը դեն ձըգելով՝ վըշտահար
Նայում է ինձ, ասես, միտքըս գուշակած,
Աչքով անում, բարձըր կանչում անդադար.
«Թըռչե՛նք, ընկե՜ր, թող այդ բանտըդ անիծա՜ծ»։
«Մենք բընության ազատ որդիք՝ համարձակ
Թըռչենք այնտեղ, ուր կա՜ն ամպեր ու լեռներ.
Ուր փայլում են ծովի ջըրեր կապուտակ,
Ուր քամի՜ն է միայն մեզ հետ — մե՛զ ընկեր…»։
