Եվ զարհուրանքով նոքա բացվեցան,
Ահաբեկ արծվի աչերի նման.
Եվ նա ականջիս դիպավ կամացուկ,
Եվ իմ լսելիքն հուզեց ձայն, աղմուկ.
Անսացի երկնի սասանումն ու դող,
Հըրեշտակների թռիչք լեռներում,
Ծովի հատակին զեռունների լող,
Ողկույզի աճումն ճոխ հովիտներում։
Եվ նա հպվեցավ իմ սառ շըրթունքին,
Եվ պոկեց, հանեց լեզուս մեղսալի՝
Սովոր նենգության և նանիր խոսքին,
Եվ այնտեղ դրեց իմաստուն օձի
Թունավոր խայթոցն յուր արնոտ ձեռով.
Եվ նա պատառեց իմ կուրծքը սըրով
Եվ հանեց սիրտըս դողդոջ, բաբախուն
Եվ նորա փոխան՝ իմ բացված կրծքում
Նա դըրեց բոցոտ ածուխ վառվռուն.
Եվ ընկած էի ես անապատում,
Որպես մի դիակ։ Եվ ահա բարձրից
Անսացի տիրոջ կոչը դեպի ինձ.
«Ե՛լ, ո՛վ մարգարե, և լո՜ւր, և հայի՛ր,
Եվ հըզոր կամքիս հըլու, անձնվեր,
Շըրջի՛ր դու ծովեր, շըրջիր դու երկիր,
Եվ խոսքով այրի՛ր մարդկային սըրտեր»։
