Խոսի՛ր, առաքյալ վեհ ճշմարտության,
Քանի չեն փակվել քո սուրբ շըրթունքներ.
Անարգի՛ր «եսը» գոռոզ մարդկության,
Հարվածի՛ր անխնա նորա չար գործքեր…
Թո՛ղ նա կատաղի, որպես փոթորիկ,
Կարկուտ ու հեղեղ թափե քո վերան,
Դու այդ համարիր մի անզոր ալիք,
Եվ ազատ քայլե՛ քո փշոտ ճամփան…
Մարտնչի՛ր անվախ, որպես քաջ զինվոր,
Անկաշառ խոսքի դրոշակը ձեռքում.
Եվ մի՛ վհատիր, թե դու էլ մի օր
Պիտ ընկնես կյանքի գոռ պատերազմում։
Այո՛, դու կընկնես — և քո անշունչ դին
Մայր-երկրի կրծքում փոշի կըդառնա,
