Սև ամպի նըման՝ ճընշում, պաշարում,
Ա՜խ, վիշտ է միայն աչքըս տխրագին
Եվ տըգիտության կործանիչ արատ
Այստեղ նըշմարում…
Արցունքի առաջ իսպառ կուրացած,
Սառն ու խուլ վըկա դառն հառաչանքի,
Բիրտ աղայությունն կույր բախտից ընտրված,
Առանց ըզգացման, առանց օրենքի,
Այստեղ իշխում է ձեռքին գավազան,
Եվ բըռնի դարձնում իրան սեփական՝
Խեղճ երկրագործի թե՛ ինչք, թե՛ վաստակ
Տուն-տեղ ու արդյունք, ուժ ու ժամանակ։
Ե՜վ գործն օտարի, և՛ գութանն օտար,
Մեջքը կորացրած լախտին հընազանդ՝
Այստեղ հերկում է ճորտությունն անճար
Անողոք տիրոջ հողերն արգավանդ։
Այստեղ ա՛մենքն էլ ծանըր լըծի տակ,
Մինչև մահի դուռ տանում են կրծքում
Երկյուղից սպանված հույս, հակում, փափագ,
Այստեղ նորատի կույսերն են ծաղկում
Պիղծ չարագործի վավաշ ու մոլար հաճույքի
համար։
Մատաղահաս որդիք՝ օգնական գործում,
Միա՜կ նեցուկներ ծերուկ հայրերի,
Խըրճիթն հայրական թողած ակամա,
Այստեղ տանջվում են, որպես լուռ գերի,
Աղայի տան մեջ դարձած խեղճ ծառա։
Ո՞ւր է թե իմ ձայնն ընդունակ լիներ
Ցընցելու մըտքեր, հուզելու սըրտեր.
Ա՜խ, էլ ինչո՞ւ ես իմ մեջ շարունակ
Վառվում, բորբոքվում, ապարդյո՛ւն կրակ.
Ա՜խ. ինչո՞ւ չունեմ և՛ ես ահավոր
Պերճախոսության տաղանդ ու շընորհ,
Ընկերնե՛ր, արդյո՞ք կտեսնեմ աչքով
Ես մի օր իմ ազգն ազատ, անհալած,
Եվ արքայական քաջահաղթ բազկով
Անարգ ստրկությունն իսպառ տապալած.
