Ես իմ մտքում մի ա՛յլ աշխարհ ստեղծեցի,
Մի ա՛յլ գողտրիկ պատկերների գոյություն.
Եվ շըղթայով նոցա իրար կապեցի,
Տվի նոցա ես միա՛յն տեսք — ո՛չ անուն։
Սակայն հանկարծ ձըմռան հողմը շառաչեց
Եվ իմ մտքի սըխալ շենքը կործանեց…
Այդպես քաշված մի ծառի տակ ստվերախիտ,
Ուշքը տված յուր չունգուրի լարերին,
Աշուղն ազատ, անշահասեր, պարզամիտ,
Զբաղեցնում է զվարճամոլ ամբոխին…
Մե՛կ էլ ուժգին նա մի ձայն է արձակում,
Նա սիրեկնի սերն է երգում բարձրաձայն,
Բայց չունգուրի լարն է հանկարծ կըտրատվում,
Եվ լըսվում է երգի ըսկիզբը միայն…
Եվ իզո՜ւր եք դուք փափագում վերջաբան —
Ո՞վ կարող է սիրո երգին տալ վախճան…
