(Ազատ թարգմանություն)
Քեզ մի՛ հավատար, երազուն կյանքով ապրող պատանի՛,
Եվ միշտ երկնչի՛ր ոգևորության վառվռուն բոցից…
Այդ բոցն է երազ, ծանըր զառանցանք քո հիվանդ սըրտի,
Կամ բուռըն զայրույթ՝ ծընած քո ստրուկ, կաշկանդված մտքից.
Եվ մի՛ որոնիր երկնային նըշան իզուր նորանում —
Այդ քո մեջ առատ եռում են ուժեր, բորբոքիչ արյուն.
Փութա՛ դու արագ սպառել քո կյանքը դառըն հոգսերում,
Վըշտի, տանջանքի թույնով ավերի՛ր դու քո գոյություն։
Թե քեզ պատահի մի նվիրական, սքանչելի ժամին
Բանալ քո սրտում, քո համըր սրտում, անապակ, մաքուր
Մի անհայտ աղբյուր, ու պարզ ու անուշ հընչելիս լինին
Ոգևորության, բաբախուն կըրծքի ձայներ քաղցրալուր, —
Ականջ մի՛ դընիր, մի՛ հափշտակվիր դու այդ ձայներով,
Եղի՛ր անտարբեր և նոցա իսպառ տո՛ւր մոռացության.
Ո՛չ ցուրտ խոսքերով, ո՛չ հարթ, համաչափ, կոկված երգերով,
Հավատա՛ դու ինձ, նոցա խորհուրդը չես մեկնիլ մարդկան։
