Քեզ էի պատմում ես մի ժամանակ,
Ալեհույզ սըրտիս երազներն, հոգյա՛կ.
Ես աղքատ էի — դու այդ գիտեիր,
Բայց դու աղքատիս մենակ չըթողիր։
Եվ դու հաշտեցրիր վիճակս ու հոգիս.
Ես խոնարհվեցա հուզվող կըրքերիս
Քեզանով միայն, ընկե՛ր սիրելի,
Դարձյալ ա՛յն եղա, ինչ առաջ էի։
Եվ ոգևորիչ իմ մուսան նորից
Լըսեց իմ աղերսն, իջավ սուրբ սարից.
Բայց, օ՜, հավատա՛, քո՜նն են, իմ անգին,
Ե՛վ նորա պարգևն, և՛ նորա դափնին։
