Եվ նույն ձայնն է նորից հասնում արքայորդու ականջին.
«Ծովարքայի աղջի՜կն եմ ես, գիշերն անցնե՜նք միասին»։
Ահա մի ձեռք, սիրուն մի ձեռք ջըրի միջից երևաց,
Եվ ճըգնում է բռնել փունջը՝ մետաքս-սանձից կախ ընկած.
Հետո սիրուն մի գըլխիկ է ելնում խաղուն ջրերից,
Ծովի խոտն է խըճըճվելով՝ կըպչում երկայն մազերից։
Սեր է վառվում, սեր է փայլում կուսի կապույտ աչերում,
Պարանոցին, մարգարտի պես, կաթիլներ են շողշողում։
«Օ՜, սպասի՛ր, քեզ ցույց կտամ» արքայորդին մտածեց,
Եվ շուտափույթ ձեռքը տարավ, ծամին հասավ ու բըռնեց։
Բըռնե՜ց ամուր։ Զորեղ ձեռքը ո՛չ դող գիտե, ո՛չ ցնցում…
Իսկ խեղճ գերին և՛ դողում է, և՛ աղերսում, և՛ լացում։
Անահ հերոսն առաջ լողաց, լողաց ծովափ դուրս ելավ,
Ելավ ցամաք, և խրոխտագին ընկերներին ձայն տվավ։
«Եկե՛ք, եկե՛ք, քա՛ջ ընկերներ, որս եմ բըռնել ես ծովում,
Նայե՛ք, տեսե՛ք, ինչպե՜ս խեղճը թըպըրտում է ու դողում։
Հը՛, ի՞նչ եղավ, ի՜նչ եք կանգնել այդպես սառած ու ապշած,
Մի՞թե այդպես գեղեցկություն ձեր կյանքում հեչ չե՛ք տեսած»։
Ու ետ նայեց արքայորդին և, ի՛նչ տեսնի տե՛ր աստված.
Աչքը մըթնեց, տեղնուտեղը ի՛նքն էլ մնաց քար կըտրած։
Տեսավ — փայլուն, ոսկեավազ ծովեզերքին տարածված՝
Կանաչ պոչով մի չըտեսնված ծովի հըրեշ է ընկած.
Պոչն է պատած օձամաշկով։ Եվ հրեշը փորսողում,
Ամբողջ մարմնով թալկանում է, և՛ գալարվում, և՛ դողում.
Եվ ճակատից, որպես աղբյուր, փըրփուր, քըրտինք է վազում.
Մահու խավար դեմքը պատում, աչքի լույսը նվազում.
